Bhutan, ik hoop dat ik kan beschrijven wat een indruk dit land heeft achtergelaten. De tradities, de mensen, de overweldigende natuur en de prachtige tempels - dit land is een waar sprookje en wat ben ik blij dat ik deze reis heb mogen maken. 

Een reis die je ook niet zomaar maakt, pas sinds 1974 laat het land toeristen binnen, en zelfs vandaag de dag moet je $250 per dag betalen en altijd een gids bij je hebben. Om in Bhutan te komen zijn wij via Delhi met DrukAir naar Paro gevlogen, een luchthaven waar maar een aantal getrainde piloten op mogen vliegen vanwege de moeilijke landing tussen de hoge bergen. Kijk onderweg wel goed naar buiten, als je geluk hebt kan je de Mount Everest zien liggen.

Onze reis begint in Thimpu, de hoofdstad van Bhutan, waar we verblijven in het serene Amankora. Al bij aankomst worden we hartelijk ontvangen door misschien wel de vriendelijkste mensen die we ooit hebben ontmoet – een warm welkom dat de toon zet voor de rest van onze reis.

Bhutan is een Boeddhistisch koninkrijk waar niet het bruto nationaal product, maar het bruto nationaal geluk de maatstaf is voor welzijn. Dagelijkse rituelen zijn hier gericht op het opbouwen van goed karma – een levensfilosofie die voelbaar is in de sfeer, het tempo en de bescheiden pracht van het land.

 

De vallei van Gangtey is zonder twijfel het meest indrukwekkende deel van de reis. De serene rust, de ochtendmist boven de sneeuw en de kraanvogels die jaarlijks terugkeren geven deze plek iets onaards. De vogels arriveren doorgaans eind oktober en vliegen eind februari terug naar Tibet. Voor hun vertrek maken ze altijd enkele rondjes rond de Gangte Goemba, een imposant klooster waar nog altijd monniken leven en studeren.

Wat je in Bhutan zeker niet mag overslaan is een wedstrijd boogschieten of darten – de nationale sporten die je op veel plekken tegenkomt. Met indrukwekkende afstanden van honderden meters zijn deze wedstrijden zowel speels als serieus. Een verlies? Dat spoel je weg met een glaasje ara, een lokaal distillaat van rijst of graan.

Vanuit Gangtey reizen we verder naar het lager gelegen Punakha, waar de temperatuur meteen aangenamer is. Hier wacht een prachtig zwembad op ons, een welkome luxe na de frisse berglucht.

Vlakbij ligt het bijzondere Chimi Lhakhang-klooster, waar vrouwen al eeuwenlang naartoe trekken om vruchtbaarheidsproblemen op te lossen. Volgens de overlevering met succes. Het ritueel is op z’n zachtst gezegd uniek: vrouwen lopen met houten fallussen rondom het tempelplein, in de hoop op een toekomstige zwangerschap.

Onze laatste stop is Paro, de uitvalsbasis voor de klim naar het wereldberoemde Tiger’s Nest (Paro Taktsang). Maar eerst worden we uitgenodigd voor een traditionele lunch bij een boerenfamilie – een proeverij van de lokale keuken waarin pittigheid centraal staat. Het nationale gerecht ema datshi, een curry van chilipepers met jakkaas, is niet voor watjes. De gedroogde jakkaas wordt hier zelfs gegeten als een soort kauwgom – een ervaring op zich.

De volgende ochtend gaat de wekker al om vijf uur. We willen de klim naar Tiger’s Nest maken vóór de grote menigte arriveert. Wat ik me niet had gerealiseerd, is dat we het eerste deel van de tocht in het volledige duister afleggen. Honden om ons heen, een gevoel van verlatenheid, en het idee dat de beren zich hopelijk net hebben teruggetrokken... elk instinct roept dat ik hier niet wil zijn. Maar dan breekt de zon langzaam door – en met het licht ontvouwt zich een adembenemend uitzicht. We arriveren zelfs te vroeg bij het klooster en wachten tot een monnik ons binnenlaat. Een magisch moment.

Na het zien van Tiger’s Nest voel ik een diepe tevredenheid. Bhutan heeft iets in mij geraakt. Een land waar de tijd lijkt stil te staan, waar geluk belangrijker is dan bezit, en waar respect voor natuur en spiritualiteit voelbaar verweven zijn met het dagelijks leven.

Bhutan is bovendien een van de weinige landen ter wereld die CO₂-negatief is. Er zijn uitgestrekte bossen, nauwelijks vervuilende industrie, en plastic zakken zijn verboden. Sigaretten? Alleen met vergunning verkrijgbaar. Misschien hebben wij hier in het Westen nog veel van dit kleine koninkrijk te leren – en wie weet, worden wij daar ook gelukkiger van.